Ik heb een directeur Communicatie gekend die bij zijn afscheid een ingelijst portret kreeg van een vrouw in Urker klederdracht. Een eigenaardig cadeau zou je zeggen, maar niet als je weet dat voor hem in zijn werk bij een overheidsorganisatie ‘Mien uit Urk’ de verpersoonlijking was van de groep waarop hij zich richtte, de gewone burgers.

“Die campagne is veel te ingewikkeld en die tekst is waardeloos. Dat snapt Mien uit Urk niet”, dat waren woorden die hem in de mond bestorven lagen. Ze klinken stigmatiserend, maar ik vind van niet. Wie met communicatie bezig is en daarin effectief probeert te zijn, moet ijkpunten hebben.

Redenaars verdiepen zich in hun publiek, schrijvers denken na over hoe ze lezers het beste bereiken. Zo zijn er schrijvers die zeggen dat ze hun moeder met alleen lagere school voor ogen houden. En politici spreken over Jan Modaal, de Hardwerkende Nederlander en Henk en Ingrid.

Persona
Het is lastig één typische representant van een grote groep, één ‘persona’, te bepalen. Je zult moeten differentiëren, maar met het inschatten van iemands leefwereld en vaardigheden bij het ontwerpen van een communicatie-actie, daar is niets mis mee. Inmiddels zijn er natuurlijk al wel fijnmazigere methodes om de doelgroep of de doelgroepen te bepalen waarop je je boodschappen wilt afvuren. 

Jung
Het Latijnse woordenboek omschrijft persona als het masker van een toneelspeler, maar ook als de rol van een acteur en als persoonlijkheid. Het is ook een van de archetypen van de Zwitserse psychiater Carl Gustav Jung. In de marketing en de communicatie is een persona dus het profiel van vergelijkbare mensen, met hun behoeften, zwaktes, wensen en eisen. De bedoeling is dat je ze op een persoonlijk niveau kunt bereiken met berichten, aanbiedingen en producten.

Maar dat is allemaal veel te ingewikkeld. “Kun je dat niet eenvoudiger zeggen, zodat Mien uit Urk het ook snapt?”, hoor ik de eerder genoemde directeur Communicatie al zeggen. 

Broekenknipster
Op deze foto uit 1940 van het Nationaal Archief staat trouwens niet Mien uit Urk maar een andere inwoonster van die protestants-christelijke vissersgemeente. Het is Hendrikje de broekenknipster. Ze vervaardigde mannenkostuums.

Ik heb een selectief gehoor als het over voetbal gaat. De namen van een paar voetbalcoryfeeën zijn mij natuurlijk niet onbekend, maar plagerig gedweep met voetbalclubs tot in de boardroom en woorden als Champions League en eredivisie zorgen ervoor dat ik uitschakel. Kennelijk boeit voetbal mij gewoon niet.

Had ik een beetje beter opgelet, dan had dat wel een grote blunder kunnen voorkomen. Want hoe pijnlijk was mijn ontmoeting met een wereldberoemde Nederlandse voetbaltrainer!

Moskou
Ik was op weg voor een adviesklus en vloog daarvoor via Moskou. Bij de vertrekbalie op Schiphol stond voor mij een man met een gezicht dat mij bekend voorkwam. Ik groef in mijn geheugen. Natuurlijk, dat is die bekende voetbaltrainer die dezelfde voornaam heeft als ik!

Stilzwijgen
In het vliegtuig bleken wij naast elkaar te zitten. Waarschijnlijk omdat hij al genoeg lastig wordt gevallen, was hij wat schuchter en afstandelijk, dus ik deed de eerste stap. “Ik heet ook Louis, grappig hè”, zei ik. Hij mompelde iets onverstaanbaars terug. De reis verliep in stilzwijgen, een deel ervan lag de trainer ook te slapen.

Paspoort
Op drie kwart van de vlucht naar Moskou moesten we een formulier invullen en daarvoor had je je paspoort nodig. Ik pakte het mijne en hij het zijne, en hij legde dat open op het tafeltje tussen ons. Ik schrok me te pletter en het schaamrood trok naar mijn kaken, want ik las: HIDDINK, GUUS.

Trainer
Het was dus niet Louis van Gaal die naast mij zat. Het was de trainer van het Russische nationale voetbalteam (2006-2010) bij wie ik het ijs had willen breken door te zinspelen op een gemeenschappelijke voornaam.

Handtekening
We hadden uiteindelijk een gemoedelijk gesprek over Rusland en over hoe het was om daar te werken. Hij was ook nog zo aardig om op een envelop een handtekening met opdracht te zetten voor de zoon van de ignorante schrijver van deze anekdote.

(Foto: Pixabay)

Vele jaren geleden vlak voor Kerstmis liepen collega Fred Gijbels en ik met een samowar door de besneeuwde en ijskoude Litouwse hoofdstad Vilnius. Uit balorigheid had Fred die waterkoker-met-kraantje voor 110 dollar van een straatverkoper gekocht.

“Daar sta ik met een gigantische ketel ter grootte van een driejarige peuter middenin het centrum van Vilnius”, schreef Fred op zijn website. “We nemen hem als een kind tussen ons in en gaan verder op stap, de kroeg in, niet gehinderd door de ketel. Terug in het hotel wordt me duidelijk gemaakt dat je voor de uitvoer een exportvergunning nodig hebt.”

Raad van Europa
Dat was nog wel een dingetje maar we waren in Vilnius om de Litouwse regering te adviseren over de inrichting van de overheidsvoorlichting, in opdracht van de Raad van Europa. Door het contact met ambtenaren kwamen we er gauw achter hoe je die exportvergunning te pakken kon krijgen. Het was een heel gedoe, maar het lukte.

Medepassagier
Op zondagmorgen om zes uur op het vliegveld werd de ketel door de douane geaccepteerd voor uitvoer. Het cabinepersoneel had er geen probleem mee dat de ketel als medepassagier op een stoel meeging, zonder bijbetaling. De Nederlandse douane maakt geen bezwaar tegen de invoer.

Kwibus
De herinnering aan de samowar van Fred Gijbels kwam boven toen ik deze maand hoorde dat Fred, die in Krakau woonde, was overleden. Hij was over de tachtig. Zijn zoon Daan schreef op Facebook: “Ouwe, je was een rare kwibus maar je hield zo veel van mij en ik van jou. Ik ga je onvoorwaardelijke liefde zo ontzettend missen.”

Rare kwibus, zou ik niet zo gauw zeggen, maar het was wel een heel bijzondere man. Hij noemde zich een reiziger in het sociale landschap. Met zijn verhalen dwong hij respect af. Ik snapte ze soms niet helemaal, maar zijn adviezen gingen erin als Gods Woord in een ouderling en deden hun werk bij politici en ambtenaren in Litouwen. Door zijn bravoure -en door mijn Russisch- zaten wij binnen de kortste keren bij de premier aan tafel.

Henk
We spraken dus al gauw met de baas van het land en dat past dan weer bij het motto dat je als adviseur bij voorkeur met de orgeldraaier moet praten en niet met de aap. Dat is een uitspraak van een andere voortreffelijke en ontzettend aardige communicatiecollega: Henk Lichtenveldt. Ook hij overleed dit jaar.

Hij was mijn hoofdredacteur toen ik op de buitenlandredactie van het ANP werkte als verslaggever en eindredacteur. Later was ik adjunct-directeur bij het PR-bureau dat hij opgericht had met Ed van Dantzig. Door het verlies van deze collega’s was 2024 een droevig jaar, maar de goede herinneringen blijven.

“Ik kijk alleen nog naar kerstfilms” zei een Française in een reportage over de politieke crisis in Frankrijk en over de angst voor een ineenstorting van de Franse economie. Ze kon niet meer tegen al het slechte nieuws.

In Noord-Macedonië sprak ik ooit een huisvader die gefrustreerd was door de politieke chaos in zijn land en die vertelde dat bij hem thuis alleen Kids TV aanstond.

Nieuwsafhakers
Momenteel zijn er ook in Nederland veel nieuwsafhakers. Die kijken niet meer naar het journaal, en vooral ook niet naar talkshows waarin BN’ers mogen meebabbelen over onderwerpen waar ze geen verstand van hebben. Ik hoorde een discjockey verklaren dat de Nederlandstalige muziek in de lift zit omdat die de nostalgie van de Hollander voedt en troost biedt bij al de ellende die over hem wordt uitgestort.

Israëlische gijzelaars, Gaza, Libanon, Iran, Oekraïne, Syrië, China en Taiwan, massa-immigratie, de plannen van Donald Trump — het is te veel. Daarnaast levert het kabinet niet wat de coalitiepartijen voor de verkiezingen op hoge toon in het vooruitzicht hebben gesteld.

Interne emigratie
Na de bezetting door het Warschaupact in 1968 verdwenen veel Tsjechen naar het buitenland. Dat werd emigreren genoemd maar het was eigenlijk vluchten voor repressie. Niet iedereen had de mogelijkheid om te vluchten en niet iedereen wilde dat. Maar velen namen wel mentaal afstand van de werkelijkheid. Op hun weekendhuisjes en in hun moestuintjes hielden ze zich niet bezig met de politiek maar met boontjes, aardbeien en bloemen. ‘Interne emigratie’ heette dat.

(Foto: Pixabay)

Toen ik mij als communicatieadviseur bij het ministerie van Verkeer en Waterstaat ging inwerken op het dossier luchtvaart, kwam ik te spreken met een ambtenaar die voor een grote kast met ordners zat. Op een van de orders zat een etiket met daarop ‘Vogelcommissie’. In mijn naïviteit dacht ik dat de luchtvaart oog had voor de kwetsbare positie van vogels en natuur.  

Het bleek echter te gaan om het voorkomen van zogenoemde ‘birdstrikes’, het fenomeen dat vogels -meestal ganzen- de motor van een vliegtuig binnenvliegen en een gevaarlijke situatie voor de passagiers veroorzaken. Botsingen met vogels, zoals het eufemistisch heet, kunnen tot grote ongelukken leiden. Zo vloog een vliegtuig in 2009 in de buurt van Manhattan door een vlucht vogels. Beide motoren vielen uit, waardoor het vliegtuig een noodlanding moest maken.

Spectaculair
Passagiers meldden dat ze een sterke brandstofgeur roken. De luchtverkeersleiding opperde om een glijvlucht naar de dichtstbij gelegen luchthaven te maken, maar de piloot concludeerde dat geen enkel vliegveld veilig te bereiken was. Op gecontroleerde -en spectaculaire- wijze liet hij het vliegtuig op het water van de Hudson landen.

Schipholgans
De weerbaarheid van vliegtuigmotoren wordt getest doordat ze er karkassen van vogels in schieten. Verder wordt er van alles aan gedaan om ganzen uit de buurt van de start- en landingsbanen weg te houden. Een andere maatregel is het afmaken van deze dieren. Dit bracht een slimme ondernemer in IJmuiden -in 2012-  op het idee om kroketten van Schipholgans aan te bieden. Hij vond het zonde dat de ongewenste dieren nooit op de menukaart stonden.

Sint-Maarten
In Tsjechië is dat anders. Het is daar traditie dat restaurants rond Sint-Maarten (11 november) uitgebreid Sint-Maarten-gans serveren, meestal met jonge wijn die voor de gelegenheid ook Sint-Maarten-wijn wordt genoemd.

Het object op de foto stelt overigens geen gans, maar het vliegende paard Pegasus voor. Het is een werk van de vindingrijke kunstenaar David Cerny en het staat op het vliegveld van Praag.