Verkiezingen in Turkije. Gaat er wat veranderen? Het ziet er niet naar uit, dus het zal voorlopig wel niet richting EU-lidmaatschap bewegen. In 2021 trok het land zich terug uit de Istanbul-conventie die bedoeld is om geweld tegen vrouwen en huiselijk geweld tegen te gaan. De voorzitter van de Europese Commissie, een vrouw, kreeg in dat jaar geen stoel aangeboden bij een bezoek aan president Erdogan. Waren wij naïef toen wij in 2007 en 2008 vanuit Nederland gendergelijkheid predikten in Ankara en Istanbul met een trainingsproject dat diende ter voorbereiding van een Turks lidmaatschap van de EU?

We waren in ieder geval ambitieus en hoopvol. Er zat energie in dat project, aan Turkse en aan Nederlandse kant. Turkse vrouwen én mannen waren enthousiast voor onze boodschap en zogen deze in zich op. Aan bijeenkomsten en trainingen namen tientallen mensen deel die bij de Turkse overheid en bij Turkse maatschappelijke organisaties werkten.

In dit zogenoemde Twinning Project Gender Equality werkte het Nederlandse ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid samen met het Turkse Directoraat voor de Status van Vrouwen. Doelstellingen: bewustwording en promotie van gelijke kansen voor mannen en vrouwen en de totstandkoming van een nationaal actieplan.

Atatürk

Toen al waren er berichten over islamitisch conservatisme en het strakker aantrekken van de teugels door de regering in Ankara, waar iedere dag massa’s Turken en buitenlanders het statige Mausoleum van Kemal Atatürk bezochten. Atatürk was de grondlegger, in 1920, van de seculiere Turkse republiek, van een staat dus waarin religies geen politieke rol spelen en gelijkwaardig naast elkaar kunnen bestaan. In 2007 en 2008 passeerden geheel bedekte vrouwen en vrouwen in mini-rok en met wapperende haren elkaar. Strenge islam en een lossere levensstijl – het kon makkelijk naast elkaar bestaan.

Actieplan

Het nationale actieplan voor gendergelijkheid dat werd voorbereid besloeg vele terreinen: onderwijs, economie, armoede, gezondheid, milieu, media, meisjes, mensenrechten en ‘institutionele mechanismen’ voor de verbetering van de positie van vrouwen. Onze trainingssessies en workshops gingen over hoe de Europese wetgeving de gelijkheid van mannen en vrouwen moet en kan bevorderen, maar ook over de vraag hoe om te gaan met stereotiepe beelden van vrouwen in reclame en op televisie. Het was fantastisch om met onze Turkse collega’s en toehoorders van gedachten te wisselen en bijvoorbeeld reclamepotjes te bespreken. En om presentaties en mediaoptredens te oefenen met gendergelijkheid als onderwerp.

Nu is het met dit soort projecten zo dat je geen garantie hebt dat er iets van je inspanningen blijft hangen. Ik denk dan altijd: als er tenminste nog een paar mensen zijn die zich ooit een advies of een frase van mij herinneren, dan moet ik in alle bescheidenheid al een beetje blij zijn.

Ontwrichting

In 2021 dus de Turkse terugtrekking uit de Istanbul-conventie. Maar er was al een tijd iets aan de gang. Lucas Waagmeester, NOS-correspondent in Turkije en het Midden-Oosten van 2014 tot 2020, schreef daar een informatief boek over. In ‘Op drift: de ontwrichting van Turkije’ beschrijft hij hoe Turkije zich maatschappelijk ontwikkelde onder de toenemende invloed van de AKP, de conservatieve partij van president Erdogan. Deze liet zich overigens vaak weinig vleiend uit over Europa en over Nederland.

Voor zijn boek sprak Waagmeester met honderden mensen die bereid waren hun mening te delen, zowel voor- als tegenstanders van Erdogan. Het boek is vooral interessant voor mensen die Turkije niet alleen als vakantieland beschouwen, maar ook de politieke verandering van Turkije willen doorgronden.

[30-04-2021]

Twitter en Instagram hebben een plaats verworven in het zakelijk verkeer én in het privé-leven van velen, maar je kunt het ook overdrijven. In haar bundel ‘Koud water’ gaat technologiejournaliste Kelli van der Waals in op ‘zelfportretjunks’ en op de Netflix-serie Emily in Paris’, een permanent selfies schietende Amerikaanse in Parijs. Een interessant boek voor iedereen die zich met marketing en communicatie bezighoudt of daarin geïnteresseerd is.

Van der Waals (1984) ontving in 2018 een Mercur Award voor Beste Reportage. Zij schrijft voor Vrij Nederland, de Volkskrant en Trouw. In 2020 verscheen haar eerste boek, ‘Picture perfect’, over het publieke leven van de smartphone-generatie.

Verslaving

In deze bundel van meer dan 30 eerder gepubliceerde artikelen leidt zij je rond in de wereld van Facebook, Twitter en Instagram. Ze maakt zichtbaar hoe technologie en sociale media het leven beïnvloeden. Met de eeuwige roep om aandacht en de verslaving daaraan, de bedenkelijke promotie van schoonheidsidealen door influencers, de druk van politieke correctheid, de rol van commercie, het blijven hangen in je eigen bubbel en de verspreiding van coronacomplottheorieën.

Emily

In die Netflix-serie maakt Emily, die werkt bij een marketingbureau in Parijs, gebruik van sociale media om respect af te dwingen in een werkomgeving die tegenover haar vijandig is. Dat doet ze met viraal gaande tweets en ze weet bijvoorbeeld door haar status van influencer in contact te komen met een onbereikbare potentiële klant. Van 42 volgers in de eerste aflevering vliegt ze binnen de kortste keren naar 25.000. Het is een aardige waarneming van Van der Waals over hoe functioneel het gebruik van sociale media kan zijn.

Dit overigens terwijl de serie een niemendalletje is voor als je een avond niets hebt te doen en deze Emily zich als een leeghoofd gedraagt. Als ze in haar eentje oesters eet vindt ze dat dat per se wereldkundig moet worden gemaakt. Boodschap: het gaat fantastisch met mij.

Millennials

Interessant aan de bundel is dat hij in samenhang met al dat online-geweld de hoge verwachtingen van millennials behandelt en constateert dat deze vaak niet zijn bewaarheid. Velen zijn afhankelijk van flexbanen en kunnen amper een huis betalen.

Het boek kan bijdragen aan de bewustwording en het verwachtingenmanagement van met name jongeren zelf, maar ook aan meer begrip van ouderen voor de jongere generatie. Het zou zomaar input kunnen vormen voor overheidsbeleid.

(Koud water: hoe te leven in het digitale tijdperk, Kelli van der Waals, Atlas Contact Amsterdam/Antwerpen, 19,99)

[01-07-2022]

Als er weer een wetenschappelijk onderbouwd boek over communicatie verschijnt is het een verademing om terug te denken aan de leermeesters uit de vorige eeuw. Ze kwamen dikwijls uit de journalistiek, dreven op hun ervaring en na hun transformatie tot voorlichter of pr-functionaris zeiden ze toen al wat nu in de vakliteratuur staat maar dan op luchtige wijze.

Zo was daar de doorgewinterde communicatieadviseur die tegen jongere collega’s zei: “Praat niet met de aap maar met de orgeldraaier”. Het is een beeld dat je niet meer ziet: een man die aan een orgeltje draait en een aap aan een touwtje die sprongetjes en dansjes maakt en kunstjes doet. De orgeldraaier is duidelijk de baas.

Aan tafel
Met andere woorden: zorg dat je als communicatiefunctionaris aan tafel zit bij de hoogste leiding. Alleen zo kun je fatsoenlijk adviseren en de strategie van een bedrijf of organisatie effectief meebepalen. Je moet ‘aan de voorkant komen’ en ervaring opbouwen. Communicatie als integraal en volwaardig beleidsinstrument inzetten. En dus niet alleen maar wachten op orders van boven, bijvoorbeeld op de oekaze dat je nu het persbericht mag versturen waarvan anderen de inhoud en de formulering hebben bepaald.

Ervaring
Het uitdoen van een persbericht klinkt ouderwets, maar goed. Organisaties sturen nog steeds uitingen uit die ze meestal op een goudschaaltje wegen al hebben die uitingen andere vormen en namen gekregen. Daar was dus die andere leermeester die voorlichter en een jaar of 55 was en af en toe schnabbelde. Soms hielp hij een bedrijf met het schrijven van een persbericht en die tekst schreef hij razendsnel.

En dan klaagde zo’n klant over de factuur: ‘Nou heb je een persbericht van een half A4’tje geschreven en je vraagt er 500 gulden voor, hoelang heb je daar nou helemaal over gedaan?’

Dan zei hij: ‘35 jaar!’

[14-07-2021]

In Bolivia kwam ik geldwisselaars wel vaker tegen. In Santa Cruz hingen ze rond bij een bank en ze fluisterden je een klein koersvoordeeltje toe. Deze vader en zoon in Cochabamba gaan een stap verder met ondubbelzinnige marketing. Onder een parasol hebben zij hun handeltje in dollars, pal tegenover een grote bank die ook geld wisselt maar daar is de wisselkoers ongunstiger.

Ze kijken wat besmuikt, maar als iemand geld bij ze wisselt, halen ze ongegeneerd een enorm pak bankbiljetten te voorschijn. Zoals de boeren vroeger op de veemarkt als ze na het ritueel van handjeklap een koe van een andere boer kochten.

Tauschen
In socialistisch Midden- en Oost-Europa ging het anders. “Psst psst. Wollen Sie Geld Tauschen? Change? Cambiare?” Zo klonk het op straat. Clandestiene wisselaars gaven je in het toenmalige Tsjechoslowakije 10 of soms zelfs 12 kronen voor een gulden, terwijl je bij de bank voor 1 kroon een kwartje moest betalen. En als je in een restaurant aan een ober naar een Wechselstube vroeg, was hij er als de kippen bij om tegen een gunstige koers de fel begeerde Westerse deviezen te kopen.

In Moskou gebeurde het dat naieve toeristen die uit waren op een voordeeltje, de boot in gingen. Uitgekookte wisselaars op straat drukten hun Joegoslavische dinar-biljetten in de hand die door het cyrillisch schrift een beetje op roebels leken maar door inflatie bijna niets waard waren.

[2018]